POPRZEDNIA STRONA

Rodowody "interbankierów".

Nowa "etyka" 

Koniec XVIII wieku dał początek  różnym nowym "prądom umysłowym" i  poglądom filozoficznym. Powstała w lożach wolnomularskich idea "prawa natury" , a więc praw , dyktowanych przez "Najwyższego Budowniczego" , a ujawnionych człowiekowi  "oświeconemu" przez "rozum naturalny" dała podstawę rozwijającym się w XVIII wieku nowym poglądom ekonomicznym. Niektóre wypływające z tego nauki głosiły, że tylko "twórcza moc natury" , a więc ziemia  daje człowiekowi  dochód. Spowodowało to, że już za panowania Ludwika XV i XVI we Francji ministrowie skarbu, w przekonaniu , że to głównie rolnictwo przynosi dochód,   rujnują szlachtę i chłopów wysokimi podatkami ([1] str. 339).  W tym samym czasie przemysł fabryczny i handel kolonialny jest pozbawiony takich ciężarów, w wyniku czego  staje się on źródłem bogactw wąskiej grupy ludzi. Temu zjawisku sprzyja ówczesny liberalizm , stojący na gruncie "etyki naturalnej" . Jednym z jego przedstawicieli był angielski profesor Adam Smith  głoszący między innymi ,że  dążenie człowieka do zdobycia jak największej ilości dóbr materialnych najmniejszym kosztem jest właśnie działaniem naturalnym , zgodnym z ową "etyką". W ten sposób niejako "rozgrzeszano"   niczym nieograniczoną pogoń wąskiej grupy osób  za zyskiem, uwalniając ich jednocześnie od zarzutu wyzysku pozostałej ludności. Ponadto wspomniany liberalizm ekonomiczny zabraniał państwu wkraczać w stosunki gospodarcze w charakterze ich regulatora co powodowało ,że otwierano podwoje dla importu i eksportu , a w tych warunkach o zysku decydował ruchomy kapitał oraz liberalne pojęcia popytu, podaży i wolnej konkurencji ([1] str. 340).  Przedstawicielem najskrajniejszego liberalizmu klasycznego  był David Ricardo. Ten londyński bankier  wydaje w  1817 roku w Anglii dzieło "Zasady ekonomii politycznej", gdzie przedstawia miedzy innymi swoją teorię "renty gruntowej". Wedle niej renta gruntowa , czyli zysk z uprawy ziemi rośnie im urodzajniejszą ziemię bierze się pod uprawę. Idąc dalej za tą myślą Ricardo dowodzi, że zamiast uprawiać nieurodzajne grunty w Anglii  i Europie lepiej jest uprawiać o wiele bardziej urodzajną ziemię w południowej Ameryce i zyskać w ten sposób duże zyski. Drugi wniosek wypływający z jego teorii jest taki ,że nie należy chronić rodzimej produkcji żywnościowej, gdyż wzrost ceł na importowane zboże da w efekcie także wzrost jego ceny ,a tym samym spowoduje  podrożenie życia w Anglii. W ten sposób realizując te teorie w praktyce Anglia stała się w XIX wieku państwem wyłącznie przemysłowo-handlowym i została całkowicie uzależniona w zakresie środków żywnościowych od importu zagranicznego ([1] str. 341). Opłakane skutki takiej właśnie polityki ekonomicznej były szczególnie  widoczne podczas II wojny światowej. Dającą wiele do myślenia jest także teoria Ricarda dotycząca płac robotniczych. Otóż wedle niej cena płacy nie ma nic wspólnego z wartością wykonanej  pracy. Cena naturalna pracy ludzkiej wynosi tyle ile trzeba , by zachować klasę robotniczą przy życiu i pozwolić jej na takie rozmnażanie się , by liczba robotników nie zmniejszyła się. Z kolei obniżanie płac robotniczych, to zdaniem Ricarda czysty zysk kapitalisty, a skoro pogoń za zyskiem jest "dążeniem naturalnym", to jest tutaj dla nich szerokie pole do popisu. Reasumując można stwierdzić, że. Ricardo swoimi teoriami otworzył bramy do opanowania gospodarczego świata przez wąską grupę ludzi, bowiem jak z owych teorii wynika, pomyślność gospodarcza ogółu da się zapewnić jedynie w ramach jednej globalnej gospodarki. Tak więc liberalizm dał podwaliny pod nowoczesny ustrój kapitalistyczny i umożliwił wąskiej grupie ludzi opanowanie centrów życia gospodarczego na świecie. Uderzył on jednocześnie w dwa fundamenty prawa rzymskiego: na pojętą po rzymsku instytucję zobowiązań i na prawo własności ziemskiej ([1] str. 342).  " Zobowiązanie prawa rzymskiego nosi charakter aktu , zawieranego między dwoma określonymi osobami w sposób mniej lub bardziej uroczysty ."  W przypadku kapitalizmu utworzono instytucje w których kupiec i bankier "mogli się obracać swobodnie a więc : weksel żyrowany, banknot, obligacje , akcje. Wspólną cechą tych papierów było oderwanie prawa płynącego z zobowiązania od osoby kogoś, kto uczestniczył, jako strona , w jego zawarciu, a związanie go z posiadaczem papieru , a nawet po prostu z okazicielem papieru ." Ponadto wprowadzone  tzw. papiery na okaziciela  umożliwiały ukrycie prawdziwego właściciela majątku i podstawienie w jego miejsce osoby fikcyjnej ([1] str. 343).  Do handlu tymi papierami , przedstawiającymi  rzucone na rynek zobowiązania osób fizycznych i prawnych powołano giełdę , dzięki czemu finansjera światowa stała się jeszcze bardziej ukrytą, co ułatwiało jej gospodarczy podbój świata  - "uzależniła ona państwa przez popieranie lekkomyślnej gospodarki budżetowej, wywoływanie wojen, szczególnie  kolonialnych , co w rezultacie  zmuszało skarby do ratowania się pożyczkami , organizowanymi przez wielkie banki (...). Na ludność nałożono bezproduktywny haracz w formie oprocentowania i amortyzacji tych pożyczek państwowych ." Z kolei ogromne towarzystwa akcyjne i trusty zmonopolizowały produkcję , zmuszając konsumenta do kupna towaru po cenie dyktowanej przez przemysł i handel. Równolegle z tym dyktatem finansjery światowej prowadzony był atak na drugi fundament prawa rzymskiego, czyli prawo własności ziemskiej - "jest to z początku atak gospodarczy , mający na celu zrujnować rolnictwo, oparte na produkcji indywidualnej, na wielkiej własności , a potem na własności włościańskiej, na rzecz produkcji zamorskiej o charakterze spekulacyjnym. Potem atak wkracza w sferę prawną i dąży naprzód do ograniczenia prawa własności ziemskiej a później do wywłaszczenia ." Powodem prowadzenia takich działań było to ,że własność ziemska była zawsze i jest nadal  podstawą samodzielności gospodarczej narodów , a tej własności nie można było "ukryć" i "schować" jak akcję czy weksel. Dlatego z taką nienawiścią wyrażano się o rzymskim prawie własności ziemskiej, o którym syjonista Maks Brod napisał: "Rzymianie , najobrzydliwszy naród , jaki kiedykolwiek stąpał na tej ziemi, naród, na którego prawo Europa jeszcze dzisiaj choruje, którego instytucje prywatnej własności stały się naszą zgubą  ." ([1] str. 346). Tak więc dzięki rozwojowi stosunków przemysłowo-handlowych w XIX wieku powstało szeroko rozpowszechniane przekonanie , jakoby drobna własność ziemi, własność chłopska była przeżytkiem i "naturalny postęp" musi ją unicestwić. Wojny światowe spowodowane przez interesy międzynarodowego kapitału utrwaliły dyktaturę światowej finansjery, która zaczęła propagować kolejne hasła, aby umocnić się na zdobytych pozycjach . Poprzez różne agendy zaczęto w poszczególnych krajach  wprowadzać takie prawa i zasady , które pozbawiają je całkowicie resztek samodzielności politycznej i gospodarczej. Potem przyjdzie zapewne czas na  stworzenie jednego globalnego organizmu państwowego, kierowanego przez jeden rząd światowy. Wprowadzany konsekwentnie, również u nas, liberalizm ekonomiczny, powodujący rujnowanie gospodarki narodowej oraz walka z własnością ziemską poprzez niszczenie rolnictwa wydają się być etapami realizacji takiego właśnie planu.

Międzynarodowe dynastie pieniądza

Rozwój kapitalizmu przemysłowego wiąże się ściśle z powstaniem prawdziwych "dynastii pieniądza" w ramach poszczególnych rodzin bankierskich. Niemal regułą były w tym przypadku  powiązania narodowe i bogate ożenki między ich członkami, co zapewniało dalszą koncentrację kapitału i tworzenie międzynarodowych  "mega-banków", które stały się jednym z najważniejszych narzędzi w rękach architektów Wielkiego Planu. Jedną z owych dynastii, która odegrała bardzo istotną rolę w tworzeniu zrębów Nowego Porządku Świata była  rodzina Rothschildów. Pochodziła ona z biednej  dzielnicy Frankfurtu. Z rodziny tej wyłonił się  Mayer Amschel Bauer. Na frontonie jego domu wisiał  szyld, zawierający  symbol rodziny w postaci czerwonego heksagramu. Heksagram , zwany też pieczęcią Salomona, posiada konotacje okultystyczne i kabalistyczne, będąc używanym w starożytnych religiach jako symbol Molocha, Astortecha i Saturna - planety ważnej w okultyźmie i kabale. W średniowieczu był on wykorzystywany  przez arabskich magików, kabalistów a także przez satanistów. Symbol ten musiał mieć chyba dla Mayera Amschela Bauera duże znaczenie skoro zdecydował się na zmianę swojego nazwiska na Rothschild ("Rot-schildt" co oznacza po niemiecku "czerwony szyld") ([8] str. 61). W 1753 roku wysłano dziesięcioletniego Mayera  na nauki , zaś  w wieku 12 lat zaczął on pracę w banku, należącym do  Oppenheimera w Hanowerze. Tam przez siedem lat poznawał tajniki bankowości. W Hanowerze poznał generała von Estorffa , numizmatę, który w 1763 roku opuścił to miasto i dołączył do dworu Williama IX - księcia Hesse Hanau - właściciela Frankfurtu. Znajomość  Rotschilda z von Estorffem pozwoliła mu na  rozpoczęcie interesów z samym księciem jak też dała mu możliwość wejścia w kręgi Iluminatów, bowiem dynastia Hesse była z nimi ściśle związana. Zresztą Rothschildowie zawsze odgrywali wielką rolę w Zakonie Iluminatów . Po tym jak bawarscy  "Oświeceni" zostali zdemaskowani, główny ośrodek okultyzmu i kontroli tajnych towarzystw w Europie przeniósł się do Włoch. Był on tam znany jako Alta Vendita (Wysoka Wenta) i był  kierowany przez syna Amschela  Rotschilda - Carla (Kalmanna) ([8] str. 63).  Organizacja ta  była tajnym stowarzyszeniem , które w pierwszej połowie XIX wieku zdawało się przejmować dziedzictwo iluminatów w kierowaniu tajnymi związkami. Jak głosi wyjątek z nadal obowiązującej instrukcji Wysokiej Wenty (tekst pochodzi z 1819 roku): 

"Nasz cel ostateczny to cel Voltaire'a i Rewolucji Francuskiej: unicestwienie na zawsze katolicyzmu, a nawet wszelkiej idei chrześcijańskiej, i niedopuszczenie, by przetrwała na ruinach Rzymu". 

W sumie protoplasta rodu Mayer Amschel miał pięciu synów i pięć córek. Zgodnie z jego wolą, aby zachować ciągłość rodu, tylko synowie dziedziczyli interesy i fortunę, zaś córki zostały wydane za innych bankierów. Wszyscy synowie mieli takie samo drugie imię - Mayer i zostali wtajemniczenie w sprawy rodzinnych interesów już w wieku 12 lat , a byli to: Amschel Mayer, Jakob (James) Mayer, Salomon Mayer, Nathan Mayer, Kalmann (Carl) Mayer ([2] str. 64).  Wkrótce, jak pisze ks. J.A.Cervera ([2] str. 85) : "Amschel Rothschild został intendentem i miał w 1787 r. dostęp do finansów Fryderyka II.  Kiedy Wilhelm wyrzucił Francuzów z Frankfurtu i wysłał 8000 ludzi do Anglii, Rothschild już prosperował jako dostawca wojskowy. Skorzystał z zamknięcia giełdy w Amsterdamie tak, że jego dochody wzrosły z 2000 do 15 000 florenów. Wkrótce jego fortuna wzrasta do 1 miliona. To był dopiero początek. Żeni swego syna Salomona z Karoliną Stern, z bogatej rodziny z Frankfurtu. Zaangażował się w sprawę pożyczki księcia Hesse dla cesarza. W nagrodę otrzymuje tytuł oficjalnego agenta dworu cesarskiego oraz niesamowicie wysokie zarobki. Kiedy Francuzi atakują w 1805 roku Kassel, Rotschild ukrył swoje akcje i 5 milionów w srebrze w skrzyniach, które umieścił w domu ambasadora Austrii. W 1798 r. Rothschild wysłał swojego trzeciego syna Nathana do Anglii, który zainstalował się w Manchesterze mając do dyspozycji od ojca 250 000 florenów. Osiedla się w Londynie i w 1805 roku, żeni się z niejaką Cohen i nawiązuje kontakty z kuzynem bogatego Mojżesza Montefiore z rodziny żydowskiej z Liorno we Włoszech. Udziela pożyczek hrabiemu York i Clarence, co umacnia jego pozycję. Ten Rothschild zaczyna międzynarodową działalność, kiedy Hesse poleca mu kupić akcje brytyjskie, na których dzięki manipulacjom zarabia grube pieniądze. Kupuje sztabki złota z Kompanii Indyjskiej i specjalizuje się w złodziejskich, nielegalnych transakcjach. W 1810 r. Amschel Rothschild, dzieli 370 000 florenów dając po połowie dwóm najstarszym synom Amschelowi i Salomonowi. Młodszym synom Charlesowi i Jamesowi dodaje po 30 000 florenów, w ten sposób powstało imperium Rothschildów. Rothschild wysyła swoich delegatów na Kongres Wiedeński i rozdziela tam hojne podarki  ."    Nathan wysyła swojego brata Salomona do Berlina , aby ten sfinalizował pożyczkę dla Prus w dwóch ratach o wysokości 200 000 i 150 000 funtów, a sam wkrótce zostaje honorowym konsulem w Londynie. Niedługo później Rothschildowie rozpoczynają swoją ekspansję także na terenie Włoch. Salomon dostarcza funduszy na wyposażenie korpusu ekspedycyjnego z Austrii , który po wygraniu bitwy pod Rieti wkracza do Neapolu. Tam z kolei najmłodszy z braci - Charles emituje w 1821 roku całą serię pożyczek -  po 16 milionów dukatów. Wkrótce klan Rothschildów opanowuje całą Europę, w czym pomaga im wielce posiadanie własnej , najszybszej na świecie poczty , mającej  immunitet dyplomatyczny. Amschel jest we Frankfurcie, Nathan w Londynie, Salomon w Wiedniu, James w Paryżu a Charles w Neapolu. Nadal widoczne są związki Rothschildów z tajnymi towarzystwami. James był w Paryżu masonem najwyższego 33 stopnia Obrządku Szkockiego, jego brat Nathan członkiem loży "Emulation" w Londynie, później także Salomon zostaje wprowadzony do wolnomularstwa ([8] str. 64). Wkrótce Rotschildowie znowu pojawiają się na scenie.  W sierpniu 1832 r. francuski minister finansów w związku z  deficytem 25 milionów franków  był zmuszony zwiększyć budżet obrony narodowej z 231 000 do 434 000. Wtedy z pomocą pospieszył Rothschild z pożyczką 150 milionów. Austria dozbrajając 3 armie we Włoszech, Czechach i w Austrii mając deficyt 85 milionów florenów zwróciła się do Salomona Rothschilda i Sina Geymullera, otrzymując kolejno pożyczki w wysokości 36, 30 i 50 milionów. Nawet papież Grzegorz XVI, chcący wyposażyć oddziały wojskowe zastępujące Austriaków,  prosił o pomoc finansową Charlesa Rothschilda, który pożyczył milion florenów. Często różni historycy  podkreślają wpływy dynastii bankierskich na rozwój wypadków historycznych. Szczególnie dotyczy to Rothschildów, określanych często jako: "Królowie bankierów i bankierzy królów". Jak twierdzą niektórzy Ludwik Filip  pokazywał Jamesowi Rothschildowi tekst swojego przemówienia przed jego wygłoszeniem? , a  Metternich uważany za konserwatywnego męża stanu miał powiedzieć: "We Francji dom Rothschilda był ważniejszy od rządów  ..."   W czasie Komuny Paryskiej w 1871 roku międzynarodówka socjalistyczna zwróciła się do Banku Francji z prośbą o pożyczenie 10 milionów franków. Wówczas to kolejny członek bankierskiej dynastii - Alfonso Rotschild - dał im 500 000 franków. W rezultacie tego 150 posiadłości Rostchilda w Paryżu  zostało ominiętych przez rebeliantów, którzy podpalili miasto z czterech stron.  Dynastia Rotschildów  nadal angażuje się mocno w politykę międzynarodową, popierając Anglię, a potem Bismarcka przeciwko Austrii i Francji, a jej bogactwa pozostają nadal w rękach tej  rodziny bowiem ([2] str. 89) : "Anzelm idzie w ślady swego ojca i walczy z konkurencją w Wiedniu. Meyer Charles usadawia się we Frankfurcie, Adolf zastępuje ojca w Neapolu. Po odmowie pożyczki 500 000 dukatów królowi Franciszkowi Obojga Sycylii, Alfonso jest zmuszony do opuszczenia Wiednia. W połowie XIX w. Rothschildowie mają 4 główne biura. W Londynie urzęduje Lionel, a następnie Nathaniel. W Paryżu James a w Wiedniu Anzelm, a następnie Albert. We Frankfurcie działa Meyer Charles, potem Wilhelm, a kiedy ten umiera w 1901 r. w formie ajencji kontynuuje urzędowanie Goldsmith żonaty z córką Rothschilda." Potomkowie założycieli dynastii Rothschildów nawiązują także kontakty z innymi bankierami  w Europie i poza nią np: z  Sassoonem z Bagdadu, Guinsburgiem w Petersburgu, z Schombergiem w Nowym Jorku , z  Bauerem i Weisweilerem w Madrycie oraz ze wspólnikami w praktycznie wszystkich stolicach europejskich. Gdy Bismarck zaczyna dochodzić do władzy, Rotschildowie uznają, że  trzeba go poprzeć. Mianowany kanclerzem negocjuje z Bleichroederem, reprezentantem konsorcjum Rothschildów, uzyskanie funduszy na wojnę z Austrią. Przed  śmiercią (17 października 1868 r.) James popiera nowego kanclerza Niemiec, starego przyjaciela rodziny, który często zatrzymywał się w posiadłości Amschela w czasie pobytu we Frankfurcie. W czasie ustalania wielkości odszkodowań narzuconych przez Niemcy Francji w Wersalu obecny jest Alfons Rothschild ze wspólnikiem Bleichroderem, którzy sugerują  wysokość miliarda, co zostaje podwyższone przez Bismarcka do 5 miliardów.  W Niemczech sytuacja jest podobna jak we Francji, gdyż tutaj także rynek finansowy kontrolują w zasadzie  wielcy międzynarodowi  bankierzy tacy jak:  Gustaw Mevissen, który przy współpracy z Oppenheimerem założył w 1848 r. "Schaafhausenscher Bankverein" w Kolonii. W 1858 r powstaje również "Bank fur Handel und Industrie"  przy poparciu  "Berliner Handelgeselschaft" Mendelssohna, a w 1872 r. Eugene Gutman zakłada "Dresdner Bank", który wchłaniając inne banki stał się potęgą i w 1904 r. kontrolował 1200 mniejszych banków. Wkrótce cała ta sieć bankowa rozszerza się  na całą Europę z odgałęzieniami  w USA i w Turcji. Rothschildowie mieli także swój wielki udział w jej rozwoju  na terenie Stanów Zjednoczonych,  wspomagając finansowo takich bankierów jak choćby: Abrahama Kuhna, Salomona Loeba, Jakuba Schiffa,  Johna D.Rockefellera, Johna P.Morgana, czy Edwarda Harrimana.  Jak stwierdza  W.T.Still  ([5] str. 156) :  

"Z pewnością Rotschildowie mieli głęboki wpływ na przemysłową Amerykę. Działając za pośrednictwem firm z Wall Street, a mianowicie Kuhn, Loeb & Co oraz J.P. Morgan Co. , Rotschildowie finansowali Johna D. Rockefellera, tak że mógł on stworzyć imperium Standard Oil. Finansowali oni także działalność Edwarda Harrimana (koleje żelazne) i Andrew Carnegiego (stal). Do początków XX w. bogactwo niewidocznego obecnie Domu Rotschildów urosło do takiej skali, że oceniano, iż kontrolują oni połowę świata." 

Do wymienionych wyżej przemysłowców i bankierów, niejednokrotnie stosujących różne oszukańcze i spekulacyjne  metody, którzy odegrali istotną rolę w gospodarce i finansach  Stanów Zjednoczonych można dodać takie osoby jak ([2] str. 92-93): 

Robert Morris - armator i dostawca wojskowy, który przy pomocy 104 milionów dolarów finansował wojnę.

Chaim Salomon, który będąc  udziałowcem "Bank of America" opłacał oddziały francuskie w Ameryce, a w latach 1871 - 1874 udzielił nowemu państwu pożyczek na sumę 658 000 dolarów Jak pisała gazeta "Hajnt" z  9 sierpnia 1927 r. w uznaniu za te zasługi temuż Salomonowi chciano nawet wystawić pomnik na Madison Square Garden w Nowym Jorku, ale nie zgodziła się na to tamtejsza komisja municypalna  ([1] str. 384).  

Rodzina Seligmanów -  Józef i 8 braci emigrowali z Bawarii w 1837 i ulokowali się w stanie Pensylwania, otwierając sklepy z ubraniami i mając duży magazyn w Nowym Jorku. W czasie wojny domowej  braciom Seligman opłaciło się bardzo poparcie kandydatury Abrahama Lincolna i już w 1862 r. rząd jest im winien milion dolarów za mundury wojskowe. Otwierają mały bank, który ma oddziały w Londynie, Paryżu, Frankfurcie i w San Francisco. Generał Grant, przyszły prezydent Stanów Zjednoczonych, będąc masonem zakonu York (posiadającego w 1880 roku 10 000 lóż masońskich z 450 000 członków) staje się marionetką w rękach finansjery i  w czasie kryzysu w 1873 roku ofiarowuje Józefowi Seligmanowi stanowisko Sekretarza Skarbu.

William H.Vanderbilt kupował używane statki i sprzedawał je rządowi USA po podwójnej cenie. 

John Pierpont Morgan kupował przestarzałe karabiny po 3,5 dolara za sztukę i sprzedawał rządowi po 22 dolary. 

John D. Rockefeller stawiając na „czarne złoto" w Pensylwanii  w 1859 r. otwiera szereg rafinerii ropy naftowej pod nazwą "Standard Oil". W momencie, kiedy staje się właścicielem rynku naftowego podnosi cenę baryłki nafty z 10 centów do 20 dolarów. 

Meyer Guggenheim,  w wieku 19 lat wyemigrował  ze Szwajcarii do Ameryki gdzie początkowo handlował nićmi i brokatami, potem kupił sklep spożywczy w Filadelfii i zajmował się rafinacją miedzi. Wkrótce wraz z 7 synami posiadał kapitał 1 250 000 dolarów. Później kupując różne rafinerie  tworzy międzynarodowy trust. Staje się właścicielem „Chile Copper" , posiada przedsiębiorstwa na Alasce, handluje nitratami w Chile, metalami w Boliwii i diamentami w Kongo. 

Rodzina Lazardów (Simon, Lazare, Elie, Aleksander) zaczął od skromnego biura w San Francisco. Potem posiadł firmę eksportowo-importową w Paryżu, przekształconą w 1876 r. w  bank. Wkrótce potem przeniósłi się do Nowego Jorku i otworzył oddział banku w Londynie, zajmując się spekulacją akcjami kopalni złota i zarabiając na tym dużo pieniędzy. 

Maurice Friedlander zdobył swój ogromny majątek na handlu zbożem. 

J.Gould i bank Kuhn, Loeb & Co. zdobyli swoje olbrzymie fortuny na eksploatacji linii kolejowych i na poparciu ruchu, komunistycznego w Rosji. W 1860 roku jest w Ameryce 30 625 mil linii kolejowych, zaś w roku 1920 ich długość wzrasta do 263 821 mil. To gigantyczne przedsięwzięcie  było finansowane przez drobnych inwestorów z zyskiem gwarantowanym przez  banki. Jak się później okazało wprawdzie zyski były olbrzymie, ale nie podzielono ich między inwestorów, a banki, które okradły inwestorów były w rękach  grup: Vanderbilta, Morgana, Goulda, Billa, Kuhn-Loeba oraz Rockefellera. W XX w. nadal działają niektóre z  tych dynastii, stosując te same złodziejskie metody w biznesie.

Jakub H.Schiff, który wkrótce po zakończeniu wojny domowej w USA przybywa z Frankfurtu do Nowego Jorku. Jak się przypuszcza z polecenia Rothschilda miał on przejąć kontrolę nad amerykańskim systemem pieniężnym, lokując swoich ludzi w rządzie federalnym i rządach stanowych oraz organizując ruch ateistyczny i antagonizując obywateli , szczególnie białych i czarnych. Do 1872 roku Schiff pracował w Nowym Jorku jako agent handlowy, potem wraca czasowo do Niemiec, gdzie nawiązuje kontakty z bankierami w Paryżu i Holandii. Abraham Kuhn ściąga go do swojej firmy w Nowym Jorku i żeni z córką swojego wspólnika Salomona Loeba, Teresą. Zarówno Kuhn jak i Loeb byli   emigrantami z terenu Niemiec, którzy przybyli do USA w połowie lat czterdziestych dziewiętnastego stulecia ([2] str. 93).  Dzięki temu ożenkowi Jakub Schiff stał się  współpartnerem spółki bankierskiej Kuhn, Loeb & Co. ([3] str. 21).  Posiada on również udziały w  rafineriach, w Westinghouse Electric, w  firmach ubezpieczeniowych i telekomunikacyjnych. Schiff kierując firmą Kuhn, Loeb & Co. , która reprezentuje jedną trzecią systemu bankowego w USA, jednocześnie inwestuje ogromne sumy pieniędzy aby obalić carat w Rosji, licząc na udzielenie pomocy, której będzie potrzebować rewolucja  z 1905 i 1917 r. w rękach Lenina i Trockiego.

Rodzina Warburgów  - w 1907 roku ze  sprzymierzonej z Rotschildami, firmy bankierskiej - Domu Warburga, wysłano do Stanów Zjednoczonych Paula Moritza Warburga , aby został partnerem w najpotężniejszej firmie bankowej Ameryki Kuhn, Loeb & Co.  P.Warburgowi jako "ekspertowi" płacono wówczas astronomiczne wynagrodzenie w wysokości 500 000 dolarów rocznie ([5] str. 171). Jeden z braci Paula, Max pozostał w Niemczech by zarządzać rodzinnym bankiem, zaś drugi Felix ożenił się z córką Jakuba Schiffa - Fredą. Innym przedstawicielem klanu Warburgów był James P. Warburg , związany podczas wojny z Roosveltami. Będzie on później  jedną z wyroczni Franklina Delano - gubernatora Nowego Jorku, a następnie prezydenta USA. Tenże James P.Warburg tak określił w 1932 roku swoją filozofię rodzinną : " Powinniśmy pobudzać gospodarkę  planową i socjalistyczną , a następnie włączyć ją w jeden socjalistyczny system o wymiarze światowym ." ([7] str. 72).  Paul Warburg , spadkobierca starej dynastii bankierskiej założonej jeszcze w 1798 r w Hamburgu, otrzymał za żonę, córkę Salomona Loeba - Ninę, wchodząc do spółki Kuhn, Loeb & Co. Później córka Warburga wyszła za mąż za W.Rothschilda, jednego z głównych doradców prezydenta USA W.Wilsona na Konferencji Wersalskiej. W ten sposób dzięki tym małżeństwom i pieniądzom Rothschildów spółka Kuhn, Loeb & Co. stała się dominującą i zaczęła wpływać na losy świata.  ([3] str. 23).  Firma ta kierowana przez Jakuba H.Schiffa,  wsparła finansowo między innymi cesarza japońskiego w jego konflikcie z carską Rosją w 1905 roku, a później w 1917 roku także rewolucję bolszewicką w Rosji. Gdy w czasie wojny rosyjsko-japońskiej kilkadziesiąt tysięcy rosyjskich żołnierzy zostało wziętych do niewoli, członkowie amerykańskiej organizacji "Przyjaciół Wolności Rosjan" , finansowanej przez Schiffa, rozsiewali wśród nich rewolucyjną propagandę. Wówczas to między innymi przetransportowano z USA do Japonii półtora tony papieru z rewolucyjną propagandą. Tenże Schiff w 1907 roku przestrzega surowo nowojorską Izbę Handlową , że jeżeli nie ustanowi się banku centralnego , to wyniknie stąd chaos finansowy. Z kolei w 1913 roku zakłada on w USA organizację pod nazwą: Anti-Defamation League (ADL) , która zaczęła kontrolować wszystkie organizacje "walczące o ludzkie prawa" , radiostacje, agencje reklamowe i środki masowego przekazu i uzyskując swoisty "monopol na prawdę" ([3] str. 24). Z inspiracji sterników międzynarodowej finansjery spółka Kuhn, Loeb & Co. działa także na rzecz stworzenia za Atlantykiem prywatnego, scentralizowanego systemu bankowego - pod nazwą Federal Reserve System , który  istnieje zresztą do dzisiaj. Jednym z jego administratorów od 1914 roku był wspomniany już Paul Warburg ([7] str. 72).  Wkrótce do wymienionych bankierów międzynarodowych dołącza także Bernard Baruch, który szybko zaczyna dorównywać bogactwem Warburgom. Zostaje on mianowany przez Wilsona przewodniczącym Komitetu Morskiego i Rady Obrony Narodowej USA. Odtąd Baruch staje się światowym "królem stali", podstawowego surowca dostarczanego aliantom w czasie I wojnie światowej ([4] str. 14). 

Reasumując można stwierdzić, że w latach 1900-1914 wysuwają się na czoło w Ameryce i na świecie dwie międzynarodowe potęgi finansowe ([7] str. 65): Rockefellerów i grupa Morgana, które jak już wcześniej wspomniano powstały przy wydatnej pomocy finansowej klanu Rotschildów.  Rockefellerowie rządzą imperium naftowym "Sandard Oil", przejmują kontrolę nad rynkami miedzi , stali , tytoniu oraz centrów bankowych, w szczególności "National City Bank" i U.S. Trust Company" jak też nad jednym z największych przedsiębiorstw ubezpieczeniowych na świecie "Equitable Life and Mutual " w Nowym Jorku. Z kolei Morganowie rządzą przemysłem stoczniowym, elektrycznością, kauczukiem, jak również centrami bankowymi - "National Bank of Commerce" i "Chase National Bank" oraz firmami ubezpieczeniowymi. Klejnotami ich fortuny są "General Electric" oraz "Guaranty Trust Company". Z grupą Morgana jest także zrzeszona poprzez "American International Corporation" (AIC) wspomniana już firma Kuhn, Loeb & Co. ([7] str. 123). Oczywiście często bywa tak, że wspomniane imperia finansowe współdziałają ze sobą w różnych przedsięwzięciach. Wśród ich najbliższych współpracowników można spotkać również takie nazwiska jak Edwarda Harrimana , którego syn Averell, będzie jednym z doradców prezydenta Roosevelta, braci Dulles, szczególnie aktywnych w trakcie przygotowywania Traktatu Wersalskiego , a także Clarence Dillona ze stojącymi za nim firmami : "Goodyear", "Dodge" i "Chrysler" ([7] str. 65). Co więcej większość z osób zajmujących kierownicze stanowiska w  korporacjach finansowych miała także bardzo ścisłe koneksje z tajnymi towarzystwami, a szczególnie z  Zakonem Skull &Bones, jednym ze spadkobierców IluminatówWeishaupta. Zakon ten gromadził i gromadzi także obecnie w swoich szeregach elitę polityczną, bankową i finansową w Stanach Zjednoczonych. Dla przykładu można podać, że członkami tego stowarzyszenia byli miedzy innymi ([9] str. 135,169) : 

Averell Harriman , (inicjowany w 1913) - dyrektor "Morgan Guaranty Trust"

E.Roland Harriman , brat Averella (inicjowany w 1917) - dyrektor "Union Banking Corporation"  

Knight Woolley (inicjowany w 1917) - dyrektor "Morgan Guaranty Trust" oraz "Federal Reserve Bank of New York"

Percy Rockefeller (inicjowany w 1900) - syn J.D.Rockefellera, dyrektor "Morgan Guaranty Trust" 

Prescot Sheldon Bush - ojciec George Busha Seniora- (inicjowany w 1917) -  partner "Brown Brothers, Harriman"

George Bush Senior (inicjowany w 1947 ) - były prezydent USA

Powyższe powiązania wyjaśniają, przynajmniej częściowo, dlaczego wymienione potęgi finansowe poprzez podległe im firmy wspólnie i konsekwentnie brały udział w tworzeniu Nowego Porządku Świata ,a więc w finansowaniu obu wojen światowych, budowaniu  Związku Sowieckiego, hitlerowskich Niemiec i "New Dealu" Roosevelta. Co ciekawe część z nich posiadała swe siedziby zlokalizowane w jednym miejscu, przy Wall Street i 120 Broadway w Nowym Jorku. 

 

Literatura:

1. H.Rolicki - "Zmierzch Izraela" - Warszawa 1932.

2. J.A.Cervera - "Pajęczyna władzy" - Wrocław 1997.

3. R.Gładkowski - "Myślącym pod rozwagę" - Toronto 1984.

4. H.Pająk - "Piąty rozbiór Polski" - Lublin 1998.

5. W.T.Still - "Nowy Porządek Świata" - Poznań 1995.

6. P.Virion - "Rząd Światowy" - Warszawa 1999.

7. P.Villemarest - "Źródła finansowe komunizmu i nazimu" - Warszawa 1997.

8. H.Pająk - "Bestie końca czasu" - Lublin 2000.

9. A.C.Sutton - "Americas Secret Establishment" - Liberty House Press 1986.